Цесна мне тут, горка мне:

     РџСЂРѕСЃС–ць сэрца волі.

Плачуць думкі па вясьне,

     РҐРѕС‡СѓС†СЊ лепшай долі.

Гэй ты, лес, хваёвы бор,

     Р‘РѕСЂ густы, высокі!

Неба сіняга прастор,

     РЎС‚СЌРї СЏРіРѕ шырокі!

Я да вас хачу, каб збыць

     РЋСЃРµ мае РЅСЏРіРѕРґС‹

I свой голас разам зьліць

     Р—СЊ песьнямі прыроды.

Люб мне поўдзень, цішыня

     Р Р°РЅС–цы прахладнай,

Крык у небе каршуна,

     РЋ высі неагляднай,

Луг шырокі над ракой,

     Р”олы С– паляны.

Рвуся к вам я ўсёй душой,

     Р РѕРґРЅС‹СЏ курганы!..

Гэй ты, лес, зялёны бор,

     Р‘РѕСЂ густы, высокі!

Неба сіняга прастор,

     РЎС‚СЌРї СЏРіРѕ шырокі!