За вокнамі дождж,

                                РЅРµ бадзёры, РЅСЏ Р·РІРѕРЅРєС–,

плакаў, аб тым на'т ня знаў.

Вецер рабіны чырвонае гронкі,

як пацеркі, перабіраў.

Сэрца трапеча ў нясталага ветру:

– Красуня, суцеш,

                              супакой.

Чаму не злажыла караляў ты лстам,

я ажаніўся б з табой.

А то заручыўся зь бялявай бярозкай,

косы ёй плёў давідна,

верна чакала абдымкаў за вёскай,

сёньня бязь лісьця яна.

Гутаркі ветру былі несумесныя.

Зазіхацела рабіна красой

і засталася асеньняй нявестаю,

жонкаю нічыёй.