Цесны дворык. Непрыгожа!

     Р”зьверы пад замкамі,

У тры сажні агарожа, –

     Р“луха, СЏРє Сѓ СЏРјРµ.

Толькі бразгаюць кайданы

     Р”Р·С–РєС–Рј бразгатаньнем,

Звон пакуты, звон паганы

     РђРґРґР°Рµ стагнаньнем.

Будзіць звон той боль у сэрцы,

     РЎРјСѓС‚ак наганяе.

Цяжка, цяжка ў паняверцы!

     РћР№, доля ліхая!

*

Сьвеціць сонца, жарам пыша,

     РЋ небе – РЅС– хмурынкі.

Лёгкі ветрык сад калыша,

     Р“ойдае галінкі

Ды жартліва задзімае –

     РќР°РєСѓСЂС‹С†СЊ, напыліць,

Пух угору падымае,

     РљСЂР°СЃР°С‡РєСѓ пахіліць.

Прабяжыць і ціха стане...

     Р—ьвякаюць кайданы.

Ў гурт сышліся катаржане,

     Р’С–Рґ С–С… змардаваны.

Вось на лаўку яны селі,

     Р“аловы спусьцілі,

Думкі моцна іх здалелі,

     РЎСЌСЂС†Р° засмуцілі.

Не згадаць іх дум маўклівых,

     Р”Р·Рµ СЏРЅС‹ С–С… носяць –

Мо гуляюць там, на нівах,

     Рђ РјРѕ волі просяць.

Катаржане –  С…лебаробы,

     Р”зеці вёсак, поля:

Таго бойка з-за худобы

     РџСЂС‹РІСЏР»Р° Сћ няволю,

Той з суседам пасварыўся,

     РЋ таго зяць паганы,

А той, з братам як дзяліўся,

     Р—арабіў кайданы,

Той за нораў свой сярдзіты

     Р¦С– Р·Р° лішак жару...

Гэта – цёмны люд, забіты,

     Р‘еднаты ахвяра.

*

Што за думкі – не згадаю:

     Р¦СЊРјСЏРЅР° С–С… гаворка.

Адно толькі добра знаю:

     Р“РѕСЂРєР° людзям, РіРѕСЂРєР°!