Брат мой!

Братка мой!

Братачка СЂРѕРґРЅС‹!  

Адкажы – сам сабе адкажы:  

Чым зрабіўся табе непрыгодны  

Скарб бясцэнны тваёй жа душы?  

  

РђРґ чаго так Р±СЏР·РґСѓРјРЅР°, Р±СЏР·РјРѕСћРЅР°  

РўС‹ СЏРіРѕ выракаешся сам?  

Р† чаму табе так СѓСЃС‘ СЂРѕСћРЅР°,  

Што аборай становіцца храм?  

Ці таму, што калісьці падступна  

Растапталі твой шчыры давер?  

Што РЅР° РЅС–РІРµ, РґР·Рµ сеяў ты СЂСѓРїРЅР°,  

Вытраўляліся СћСЃС…РѕРґС‹ твае?  

Што Сћ стагодзьдзях варожыя Р·Р±СЂРѕРґРЅС–  

Расьпіналі твой лёс РЅР° крыжы?  

Брат мой,

Братка мой,

Братачка СЂРѕРґРЅС‹,  

Адкажы – сам сабе адкажы!  

  

Жыў ты Сћ РіРѕСЂС‹, змагаўся Сћ няволі,  

I канаў, С– сыходзіў крывёй,  

I жывым ты гарэў, Р° ніколі  

РќРµ саромеўся РјРѕРІС‹ сваёй.  

  

Схамяніся Р¶, ачніся, агледзься!  

Ды разваж, РґС‹ раздумай СЏРє сьлед:  

Што пакінеш ты Р· поля Сћ налецьце?  

Р— чым нашчадкі пакажуцца Сћ сьвет?  

  

Ці паверыў, што СЂРѕРґ твой бясплодны,  

I свой лёс прамяняў на чужы?..

Брат мой!

Братка мой!

Братачка СЂРѕРґРЅС‹!  

Адкажы! Сам сабе адкажы!