Цікавы, мудры быў мой дзед.

Любіў жніва багацьце.

Жаніўся ў васемнаццаць лет,

шаснаццаць раз быў бацькам.

Пісаць ён, праўда, не прывык,

хоць меў пад старасьць слуг.

Усё лічыў, што алавік

куды цяжэй, чым плуг.

Старанны, добры дзед мой быў.

I ведаў вартасьць волі.

Дзён, як на паншчыну хадзіў,

не забываў ніколі.

А скажа слова – быць таму,

бо слова – праўды мера.

I людзі верылі яму.

Ён чалавеку верыў.

Да старасьці апошніх дзён

нязгорблены і стрункі,

ён запрагаў каня ў фургон

ды не любіў чыгункі.

Захутка прэцца той цягнік,

на крык не затармозіць,

а дзед паціхеньку прывык

з прыпынкамі ў дарозе.

Бывала, ў сьцюжу ці ў мароз

заложыць пару коней

ды ў санках едзе сотню вёрст,

каб толькі не ў вагоне.

То закіруе на папас,

аброк каню падкіне.

Зь сябрамі стрэнецца якраз

або купца запыне.

Гарэла, сьпела безьліч спраў

з дарогі да дарогі.

Нікому дзед не адмаўляў

разумнай дапамогі.