Б’юць хвалі прыбоем з радзімых крыніц,

ажыўчыя воды ракочуць задорныя,

і вольная песьня, ня знае граніц,

б’е звонам у небе з грудзяў непакорных.

Хто спутае хмары і зьменіць іх бег,

хто воблакам плысьці іначай раскажа,

і, глянуўшы ў душу людзкую глыбей,

хто дум пераніжа натхнёную пражу.

Шляхотныя рукі магчыма скаваць,

сумленьне бывае, грашамі заплацяць,

а думаў арліных нам сьмерцю стрымаць

найбольшы ў сьвеце тыран не патрапіць.

Іх вольнаму лёту бязьмежны прастор,

ля хат разальюцца як рэкаў разводзьдзе,

з прыземных нізінаў імкнуцца да зор,

то сонцу насустрач у расплаўлены поўдзень.

І вольнае песьні, што служыць багом

ніхто не зьняволіць, ніхто не заплаціць,

захоча, шле словаў караючы гром,

захоча, лялее сумуючых брацьцяў.

А крыльлі параніць ля дротаў чужых,

памостам расьсьцеле міражныя гоні,

йдзе звонка палём зарунелым служыць

і ласкаю вернаю любых агорне.

То быццам бы бура, то лёганькі ўздох,

а сэрцы людзкія і говіць і раніць,

разжаліцца просьбаю – слухае Бог

раззвоніцца праўдай, баяцца тыраны.