Божа, малітваў прачыстая мэта,

сьветлая песьняў натхнёных крыніца,

глянь, як у адкрытае сэрца паэта

б’е безупынна жыцьцё навальніцай.

Сьлёзаў чужых ужо поўныя жмені

кроў разьлілася струёй ля весьніц,

мушу для іх я ў бязьмерных цярпеньнях

выкупіць сілу натхненае песьні.

О, я слоў пэрлы дастану із тоняў,

сэрца іх звонкі шнурок пераніжа

толькі ня дай мне у крывавае «сёньня»

ўпасьці бясьсільна дарогай пад крыжам.

Крыж, мой адполькава цяжкі і мілы.

З гоняў дзірванных яго за субрацьцяў

буду ахвярна нясьці да магілы,

толькі не дай мне пад Ім заламацца.

Зь ніў я Яго падняла, без прымусу.

Нельга каханьне над сіламі мерыць.

Жоўці пякучай налі мне на вусны,

буду цярпець за Радзіму і верыць.

Буду аб долі адкупленай крозіць

сяньня цяжкой, непагнутай як камень,

буду ісьці па цярністай дарозе,

потам змываючы кроў і сьлязамі.

Сэрцам натхнёным, Табой абагрэтым

дай мне на’т з жоўці стварыць асалоду.

Дай адкупіць мне цярпеньнем паэта

волю і долю, і шчасьце народу.