Пытае вецер сумны чагосьць,

гдзе радасьць, рэдкі сягоньня госьць.

чаму ня прыдзе гору ў дакор,

не засьмяецца іскрамі зор?

Нельга начамі ўсьцяж сумаваць

пакуль брат-вецер можа пяяць,

весьці прыносіць з розных шляхоў,

у вочы сьмяецца долі ліхой.

Чаму сум горкі, бы на загад,

адбіў мне думы як здрадны гад?

Чаму спыніўся дум творчы бег,

замер прадчасна на вуснах сьмех?

Хай сыпле доля па сэрца град,

са мною-ж вецер мой родны брат,

са мною сьведка ўздыму і мук

прыяцель верны месяц дзяцюк...