Доля пароду як камень цяжкі,

верныя грудзі гняце і змагае,

сумныя думкі рвуць ноч на кускі

месяц надзеяй блядой дагарае...

Воля і праўда, аднака ж, ня нам.

Голас заціх наш малітвай у пустыні,

мы бы пілі яе брагу да дна,

мы збудавалі б для праўды сьвятыні.

Мы сьцераглі бы іх аж па скон

сілай няўтомных, сялянскіх далоняў.

У нас бы цьвіла васількова як лён,

сьпела б калосьсем па родных загонах.