Дзьве сілы крыніцы, дзьве братнія рукі,

сталёвыя рукі ў адчай без хістаньняў,

два сонца праменьні ў дзень цяжкай дакукі,

хто выцягне сьмела насустрач мне сяньня.

Каб сіла жывая, крынічная сіла,

што панцыр астылай зямлі прабівае,

збалелае сэрца агнём запаліла

і збавіла душу фіялкавым маем.

Дзьве рукі, два пасмы радзімай асновы,

дзьве красак галіны, што з маем ня вянуць,

дзьве родныя струны із скрыпкі ліповай

прыдзеце насустрач мне зморанай сяньня.