Вецер гойдае лёгка карамыслам,

зь вёдзер плёскае сіньню вада,

дзеўка рожава ў твары сароміцца,

дзіцюк просе вадзіцы падаць.

Серабрыцца халодна-крынічная,

адбівае дзяўчынанькі твар,

дзіўна сэрцы пяюць пераклічкамі,

вада смагі не гасіць на жаль...

З ачэй небам пагодным напоўненых,

з вуснаў сьпелых, пахучых малін,

ніці доўгія, ніці чароўныя

сэрца хлопцу тугой спавілі.

Нават конь не заглушыць капытам,

не уцішыць на’т вецер тых дум

гдзе краса і вада недапітая

серабрыцца крыштальна ў саду.

Не бяроза ветрамі расчэсана,

не пакінуты, ветлівы сад

толькі сінія вочы пралескамі,

дзіўнай смагаю вабяць назад.

Калі выйдзе дзяўчынанька сумная

над крыніцай галоўку нагне,

вочы сьпелыя ў твары задуманым

толькі бачыць скрозь сьлёзы на дне.

I пытаецца птушак над сёламі,

і пытаецца вольных вятроў,

калі рук сваіх лілеямі кволымі

сакалу згасіць смагу ўзноў.

Калі сочнымі вуснаў малінамі,

пацалункам ягоны аддасьць,

калі слова пачуе адзінае,

што ўмее, што будзе кахаць...

Над палямі, лясамі, загонамі,

над гасьцінцаў шырокай смугой

плывуць хмары ўсьцяж перагонныя,

і дзявочыя вочы з тугой...