Брату Р.
Два праменьні былі юных гадоў,
дзьве матулі дало яму неба,
меў жыцьцё ад адной, ласку любую слоў,
ад другой кусок чорнага хлеба.
Ад адной мілы сьпеў, жар каханьня ў грудзёх,
дотык гладзячых рук па чупрыне,
ад другой пах вясны на бязбрэжных палёх,
пояс Нёмана, шаўковы і сіні...
Із аднэю ішоў бездарожжам жыцьця,
у далоні зьбіраючы сьлёзы.
Із другою валок закрываўлены сьцяг,
як Хрыстос калісьць крыж на дарозе.
Дарагую адну адарвалі ў начы,
зацягнулі ў сібірскія далі,
Бог малітваў ня ўчуў і ня даў памагчы
тым грудзём, што жыцьцё даравалі.
Зь белай сьмерцю яна ў іншы сьвет адышла,
анямела мучэньнем прадчасна,
з незаговяных ран адляцела душа,
як апошняя зорачка згасла.
Не падаў ёй вады, не пагладзіў рукі
у гарачцы цяжкой, на прашчаньне,
і ня ведаў, што труп адкапалі ваўкі
ізь зямлі ледзяной прад сьвітаньнем.
Дзьве матулі Ён меў, дзьве сардэчна кахаў,
кожна зь іх дзяцюка гадавала,
калі з болем адну ў жыцьці пахаваў,
дык другая яго пахавала.
Не глядзела яна, што на сьвеце ня жыў,
не кахаў, не сьмяяўся да зораў,
гдзесьць на грудзі вясной голаў ёй палажыў,
ясны сноп у крыві на разорах...
Прыгарнула яго, з ранаў выпіла кроў,
скрыла цела магутнае у нэтрах,
гдзе часамі зь сьлязьмі над насыпаны роў
нагінецца вербалка зь ветрам,
I замерла сама пад ударам чужым,
мест вянкоў апранулася кірам,
і чахае адна, сярод мук на крыжы,
тых дзяцей, што ўзьляцелі ў вырай.