Вышаў у поле дзядок на саслаблых нагах,

на’т з кісчкам хадзіць цяжкавата;

і авеяў яго зь ніў чаромухі пах,

сустрэў вецер з палёў зухаваты.

На дарозе зярнё. Пахіліўся дзядок,

у калдобіне стаў на калені;

і пагладзіў ральлю, ды засеяў радок

ужо нядужай, паморшчанай жменей.

У зямельку няхай ляжа Божа зярнё,

хай узыдзе, узрастае як трэба,

ды дасьпее людзям благаслаўленым днём

на кусочак пахучага хлеба.