Топалем ля хаты вырасьцеш зялёным,

сонейкам заглянеш рана праз вакно,

із ачэй разьвееш боль і задумённасьць

залатых праменьняў ясным валакном.

Як паклічу ў гаі, адазьвешся рэхам,

зоркаю засьвеціш у цемру маіх дзён,

сэрца успамінаў грэць будзеш пацехай,

ды прыдзеш начамі як чароўны сон.

Песьняю сутоньнем прыляціш сумною,

пацалуеш вусны цёплым вецярком,

чыстаю на грудзі ападзеш сьлязою,

лёгкім, гнуткім ценем прыдзеш у мой дом.

Ах прыдзі, мой родны, думкаю пуцінай,

расплывіся вокал як сьвятло ці сінь,

успамінам душу агравай няўпынна

ў цяжкае маўчаньне ўсіх маіх гадзін.