Брат мой, кажуць, ад кулі памёр

гнаны доляй у чужыне загінуў.

Усё ж Ён срогаму сьвету ў дакор

ясны сьмех свой званочкам пакінуў,

сінь вачэй адказаў васільком,

мілы голас жывым ручайком.

Нёс надзею і радасьць для нас...

вастрыё засталося ўспамінаў.

І адзіны, крывавы адказ:

мэдалі із-пад Монта-Касіна,

і кашуля з засохшай крывёй

і кусочак зямелькі чужой.

Лёг у дваццаць вясьняных гадоў,

сярод красак цьвітучай Італіі,

бы ўчадзеў у пахучых садох,

бы расплыўся ў чаруючых далях,

у кіпарысах трагічна-сумных,

абарванай падзеяй заціх.