Гдзе Ты сьпіш, гдзе магіла твая,

той канец усіх надзеяў і мукаў,

гдзе крыжы панад Вамі стаяць

разьцягнуўшы бясьсільныя рукі?

У які дзень, пры дарогах якіх,

палажыў ты магутнае цела?

На далонях дзявочых, мяккіх

тваю голаў я бачыць хацела...

Хто закрыў Твае вочы як лён,

валасоў Тваіх споп залацісты.

Ці пачуў хто апошні твой стогн,

бачыў блеск пагасаючых іскраў?

Столькі згасла малітваў у палёх.

Столькі думаў вятры перабралі.

А Табе зь іх ніхто не памог,

ні вятры, ні малітвы, ні далі...

Шмат багацьцяў сьвет людзям дае.

Мне-ж, сумных маіх дзён асалоду,

сэрца братняе, сэрца Твае

даў, каб заўтра забраць назаўсёды.