Год стары дзяцей склікае,

РЃРЅ РґР° СћСЃС–С… пытанне мае.  

Сеў паважна ў крэсла:

— Што, вясна, прынесла?

— РЇ прынесла травы, кветкі,  

Птушкі ў неба, рыбу ў сеткі.

— А я, лета, нясу хлеба,

Маю ягад, колькі трэба,  

РЋСЃС‘ зграбаю сенажаці,  

РќРµ сяджу ніколі Сћ хаце.  

Людзям збожжа, РґСЂСЌРІСѓ — плод,  

Птушкам — гнёзды, пчолам — мёд.

— РЇ, татуля,— твая восень.  

Змалаціла СћСЃС‘ калоссе.  

У садзе яблыкі паспелі,

Птушкі ў вырай адляцелі.

РЇ арэхаў назбірала,  

Бульбу ў полі пакапала.

— РЇ — Р·С–РјР°. Работу маю:  

Дол абрусам засцілаю.  

РЇ РґРЅС–-ночы РЅР° хаду.  

Пражу белую праду.

Едзе сын, РќРѕРІС‹ РіРѕРґ,—  

Вось і ўвесь дзядулеў род.