Мы чакалі нецярпліва

Лета, цёплых, ясных дзён,

Каб ня гнулась наша ніва,

Не глушыў яе драсён.

Хмурна ж наша, хмурна лета,

Сьцелюць хмары валакно,

Сонцам поле не сагрэта,

Дробны дождж сячэ ў акно.

Затоплена сенажатка –

Верх травы адно відаць,

Збожжа ў полі гіне, братка,

Няма сілы працаваць.

Вось Ільля ўжо недалёка,

Жаць пара, пара касіць.

Дарма ў неба глядзіць вока –

Хмар густых ім не прабіць.

Перакідаем, брат, лета

I сяк-так перажывём.

Час наш будзе – вер у гэта –

Зь верхам працу мы зьбяром.