Вязьніцы і краты, кайданы і дрот,

крыжы і магілы ў здратованым полі.

То гэтакомбы складае народ

ў стыхіі змагань здабываючы волю.

Зямля наша вабіць прыблудаў чужых,

прывыклі няволіць сярмяжныя сёлы;

зжынаюць пшаніцу, а сеюць крыжы

і путаюць дротам шляхі навакола.

...Там з ворагам учора сустрэўся адзьдзел.

У баю шмат і іхніх, і нашых упала.

Цяпер адступае, ды заўтра прыдзе

на нас зь яшчэ большай, дзічэйшай навалай.

Маўчаць твае хлопцы, замоўк нейк і ты.

У такую хвіліну слоў многа ня трэба.

Што ворагу ніў не здамо залатых,

цяпер прысягаем адкрытаму небу.

Пакуль мы жывем – нас ніхто не сагне,

бязьлітасным зьдзекам змаганьняў ня спыніць.

А згінуць прыдзецца, дык згінем у агне,

усё ж волю, як сонца, нашчадкам пакінем.

Ня “хлеба і цырку”, а вольнымі быць,

ня ласкі чужацкай, а собскага права!

Пракляцьце – што ворагу будзе служыць,

а праўду і волю баронячы – Слава!