З Ўрал сонца ўпала, як зарыва,

залатымі промнямі аб лёд.

Я сягоньня ня сьветлае марыва,

не крылун з бесканечных высот.

Толькі гоняцца думы міражныя

безупынна ў тумане дарог.

Замянілі мне волю стражаю,  

а лапатай – маё пяро.

Не пахучымі ў парку алеямі,

не празь цьветам асыпаны сад,

я іду да цябе завеямі,

на хаду зашпіліўшы бушлат.

Скрозь марозную сінь бесканечную

пад канвоем к табе брыду,

усё ж ня з сэрцам цярпеньнем скалечаным,

а зь мяцеліцай радасных дум.

Не глядзі мне ў вочы ўстрывожана,

сьледу мукаў у іх не шукай.

У душы маёй усё пераможана

і бязьлітасны боль, і адчай.

Не сьпяшу да цябе за помаччу,

калі іскры ў вачох блішчаць.

Я іду беласьнежнаю поўначчу

табе сьмелую руку падаць;

каб стаяць побач парой зайнелаю,

нэгай словаў твае дні сагрэць.

З табой зьмерыўшы думы сьмелыя,

уперагонкі да зор ляцець.

Над Уралам зноў сонца, як зарыва,

звоне лязам праменьняў аб лёд...

Створым дні яшчэ, быццам марыва,

зоры шчасьця сарвем з высот.