Вы і я – гэта словы і словы
сярод тундры, як белая сьмерць.
Яны іскрацца ў сьцюжы суровай,
ды ня могуць як сьлед абагрэць.
Толькі блудзяць па лягеры цені.
Думы казку сустрэчы прадуць.
О! ня кліч маладых летуценьняў,
у марозную ноч не прыду.
Не прыцісну распаленых вуснаў
ў забыцьці да блядога чала,
бо сваёй дарагой Беларусі
ўсё, што ўсэрцы, даўно аддала.
Ці ж магчыма палярнаю ноччу,
сярод гэтых бязьмерных сьнягоў,
ўсё аддаць аднаму Васілёчку,
калі столькі ў бядзе Васількоў?
