Даль халодным Уралам сінее.

Сум дрыгвістаю тундрай брыдзе,

вырывае вятрамі надзеі

і з маіх адзінокіх грудзей.

Можа заўтра праз вогкія трапы

дзесь насустрач бяздушшу цярпень,  

павядуць мяне сумным этапам,

але ты са мной пойдзеш, як цень.

Што сплыло ў жыцьцёвым разводзьдзі, --

ты ўквеціў адданасьцю слоў.

Недзе стуль, скуль ніхто не прыходзіў,  

ты мне братам насустрач прышоў.

На пакутных дарогах няволі

ці мне будзе цяжэй, ці лягчэй,

знаю я – не забуду ніколі

тваіх вестак, цяпла і вачэй.

І калі зноў праз вогкія трапы,  

дзесь насустрач далейшых цярпень,  

павядуць мяне заўтра этапам,

ты са мной пойдзеш, дружа, як цень.