Адзінока іду ў нязнанае...

Закружылі мяне вятры.

Белай хусткай, рукой адданаю,

ты мне іней з чала сатры.

А ня можаш, -- хоць словам ласкавым,

словам цёплым, як месяц май,

тут загублену ў сьнежных насыпах

у буру сівую падтрымай.

Табун думаў шалёнай коньніцай,  

РґСѓРј РЅСЏ знаўшых яшчэ СЏСЂРјР° –  

за Пагоняй адзінай гоніцца

ў гэту поўнач, але дарма.

А хацелася б у сьцюжу белую,

так хацелася, быццам жыць,

глянуць рыцару ў вочы сьмелыя

і каня за ўзду схапіць.

Р† вярнуць СЏРіРѕ Сћ край дарованы,  

хай заслоніць яго шчытом,

скрышыць цяжкі ланцуг падковамі,  

абароніць народ мячом.

Каб яшчэ размахнуцца крыльлямі

і “Лявоніхай” верш ускружыць,

я хачу ў тваю руку сільную

на хвіліну – сваю ўлажыць.

Шлях жыцьця майго не дакончаны,

не жанчына я, а паэт.

Хачу йсьці шляхамі творчымі

да нязьдзейсьненых сваіх мэт.

І таму паднявольнымі ранкамі

ты сваёю мяне ня кліч;

хоць заўсёды была крывічанкаю –  

не няволь мяне, крывіч.

Я ня шчасьцем, а горам п'яная.

Не трымай толькі пот сатры.

Гэта, мілы, шляхамі ў нязнанае

закружылі мяне вятры.