Адзін мужык ды добра з жонкай ладзіў,

А гэта ж чорту ў горле косьць,

I што ён толькі ні рабіў, – ня звадзіў,

I немарасьць бярэ і злосьць.

Чорт з хаты вон ідзе, хвастом трэ вочы;

Жаль душ яму, а навет стыд;

Ня раз ня еўшы быў, ня спаўшы ночы,

А скутку ніц – сабе абрыд!

      Калі глядзіць, шкулдык, шкулдык бабуся,

Якраз у тую вёску йдзець;

Чорт думае: дай бабе пакланюся, –

Яна іх пэўне разьвядзець?

Прад бабай чорт такім харошым стаўся,

Аж вышчырыўся бабін клык.

Чорт жаль свой расказаў і абяцаўся

Даць бабе пару чаравік,

Як толькі муж ды жонку аддубасе,

I прысягу па-свойму даў;

А баба внэт за дзела узялася!

(Чорт бабу, пэўне, добра знаў

Яшчэ тагды, як яблык крала Эва

У раі божым, гдзесьці там,

З таго праклятага праз Бога дрэва,

Што празь яго прапаў Адам!)

      Р’РѕС‚ бабка зараз шусьць РґР° жонкі РЅР° сакрэты,

Давай хваліць: што добра так жывуць,

Што рэдка гдзе такой знайсьці кабеты,

А лепшых дык нігдзе ня чуць.

А можна бы і лепей навет жыць,

Каб жонка ведала сакрэт,

Умела як на тое варажыць, –

Яшчэ бы лепшы стаў ёй дзед!

«Ёсьць у мужчын на самым гарляку

Грубейшы валасок адзін;

Як сьпіць, – згалі яго, дык будзе да вяку

Слухмяны для цябе, як сын!»

      РўСѓС‚ бабе жонка надала што мела,

I баба з Богам выйшла вон,

А жонка з радасьці і полудня ня ела, –

Што век жа будзе добры ён!

      Мужык гарэ, Р° блізка ля мяжы,

А баба міма йдзе... шкулдык –

I стала! кажа: «Божа, памажы!»

Як трэба адказаў мужык.

«Што добрага чуваць, бабуся, ў людзях?» –

«Ай, чула, чула дзісь я шмат!

Ці то казаць, ці не казаць? бо страх.

Цяпер на брата ідзе брат,

А жонкі вернай, – гдзе цяпер шукаць?..

I у тваей каханак ёсьць;

Змаўлялася – як будзіш ў полі спаць,

Дык брытвай табе зробе штосьць!..»

Сказаўшы гэта, марш у лес бабуся,

Як ліс, лягла за першы куст,

Ціхусенька ляжыць, хоць кашаль дуся,

Ня пусьце навет пары з уст!

      РђР¶ жонка Р· полуднем ляціць ад вёскі,

Схаваўшы брытву у кішэнь;

На вобмежку паставіла дар боскі

I кліча мужа, як штодзень.

Ён хмурны штось і есьць ня надта хоча,

А потым зараз лёг заснуць.

Заснуў! а жонка ў кішані шамоча...

Дастала брытву – і чуць-чуць...

«Га! рэзаць, подлая ты душагубка? –

Зароў, як той шалёны бык. –

Дык вот якая ты, мая галубка?..»

I дай біць жонку той мужык!..

      Р—СЊРґР·С–РІС–СћСЃСЏ чорт, што баба так зрабіла.

Узяў яго прад бабай ляк.

Ціжэмкі бабіны наткнуў на вілы,

Здалёка даў, баяўся так,

Каб баба і яму жыцьця ня струла,

Не нарабіла ў пекле штук,

Не набрахала б там, што чула,

Або што ён – яе байструк.

      Р— тых РїРѕСЂ, СЏРє чорт РіРґР·Рµ РЅРµ дарадзе,

Там слухае ён бабскіх рад,

У бабскай круціцца грамадзе

I ў пекле тым трымае лад!