Як лёгкі дым, як тонкі пар,

Расталі ў небе кучы хмар.

Ой, гладзь нябёс далёкая,

Крыштальная, глыбокая!

Як моцны гук, прызыў вясны

З тваёй пачуўся вышыны!

Прастор, прастор і воля там,

Але ня нам яны, ня нам!

Запёрты мы, прыдаўлены,

I краты нам прыстаўлены.

Высок, высок паркан-сьцяна,

Нам песьня волі не чутна.

Ня нам вясна, ня нам прастор, –

Нам мур сыры, нам цесны двор.

Гады ў няволі адцьвітуць...

Ня плач, душа, вясну забудзь!