Сохну марна я ў астрозе,

     Р”арма трачу сілы.

Рвецца дух мой на свабоду

     Р— гэтае магілы.

Шкода хаткі мне старэнькай

     Р— латанай страхою,

Што схілілася над Нёмнам

     Р“оркай сіратою.

Шкода мне зялёнай нівы,

     РЁС‚Рѕ шуміць Сѓ полі,

Тога дуба, што над рэчкай

     РџРµСЃСЊС†С–цца Сћ прывольлі.

Шкода мне гаёў цяністых

   I лугоў прастору,

Дзе пад ветрам ходзяць хвалі

     РўСЂР°РІСЏРЅРѕРіР° РјРѕСЂР°.

Шкода сьветлай ручаінкі

     РЋ берагах пясчаных,

Што, як срэбра, мкне-бруіцца

     РџР°РјС–Р¶ РіРѕСЂ, курганаў.

Шкода вёсак запусьцелых,

     Р”Р·Рµ ральнік гаруе,

Дзе зімою вецер вые,

     Р—амець-сьнег шнуруе...

Гэта – вобразы краіны,

     Р‘еларусі роднай...

Край ты наш! Як міл ты сэрцу,

     Р¦С‘РјРЅС‹ край, галодны!

Ды ня век я тут гарую,

     Р”ачакаю волі

I пачую ў родным краі

     РџРµСЃСЊРЅС– лепшай долі.