Такая і мне ўжо часіна прыпала,

Што сэрцам разважыш, як глянеш назад, —

Пражыў, перайшоў ты, як кажуць, нямала,

Пабачыў на сьвеце цікавага шмат!

А вось каб спыталі, чаму я зайздрошчу,

Чаго б я найболей хацеў у жыцьці?

Сказаў бы: дзіцяці дапытлівым вочам,

Што толькі імкнуцца да сэнсу дайсьці.

Яму цераз годы дзіцячага плачу,

Пайшоўшы ў далекі свой шлях па зямлі,

Такое, відаць, давядзецца пабачыць,

Аб чым толькі марыць мы прагна маглі.

Хацелася б з новым прайсьці чалавекам,

Яшчэ раз уцеху ад працы адчуць,

Каб з гэтай паловы дваццатага веку

У век надыходзячы хоць зазірнуць!