– Но, малы! Но, малы, каб табе брыдка! –

      РЋ полі араты крычыць.

Сошка крывенькая дол рэжа плытка,

      Толькі пясочак шарсьціць.

Глуха каменьчыкі б’юць аб нарогі,

      Папараць, пырнік што РєСЂРѕРє.

Зь сіл выбіваецца конік убогі,

      Сыдзе наўмысьля набок, –

Крыкне араты і торкне ляйчынай:

      – РљСѓРґС‹ паўзеш ты? Назад!

Клыгае конічак зноў раўчавінай,

      Тчэ Р·Р° сабою ён склад.

Сам жа араты саху падтрасае,

      Мерна йдучы Р·Р° канём.

Босыя ногі, а шапка старая,

      Зрэбныя порткі РЅР° ём;

Грудзі расхлістаны, лушчыцца скура,

      РџРѕС‚ залівае ўвесь твар.

Неба ж ясьнюткае, хоць бы дзе хмура!

      Р­С…, С– даймае С–С… жар!

Клыгае конік, а ззаду араты

      Ходзіць, сагнуты, СЏРє склюд...

Матка-зямелька! Эх, не, недарма ты

      РљРѕСЂРјС–С€ СѓР±РѕРіС– СЃРІРѕР№ люд!