Ў хмарцы сонца заблудзіла,

      Ціха СћСЃСЋРґС‹, парна так.

Сьціхла поле, як магіла;

      РЋ агародзе Р·СЊРЅС–РєРЅСѓСћ мак.

Што мінута – ўсё цямнее.

      Гу-Сѓ!.. – грыміць далёка РіСЂРѕРј.

Сэрца б’ецца, сэрца млее –

      Каб РЅСЏ скрыўдзіла дажджом!

Крэхчуць жабы у балоце,

      РЇРє замлела СћСЃСЏ зямля.

А ў калясцы, ў пазалоце,

      РЋ хмарах едзе ўжо Ільля!

Ажно страшна, сумна стала.

      I сярдзіта Р¶ хмар напасьць!

Каб нас градам не скарала!

      РќСѓ, то Р±СѓРґР·Рµ, што Бог дасьць...