Зірну я на неба. Па сіняй раўніне

      Р—Р° хмаркаю хмарка плыве.

Тыя сальюцца, другая загіне

      I Р·СЊРЅС–РєРЅРµ Сћ пустой СЃС–РЅСЏРІРµ,

А тыя па небе, бясплодныя, ходзяць,

      Глухія РЅР° плач збажыны.

I мысьлі тож часта бязь сьледу праходзяць,

      Таксама зьнікаюць СЏРЅС‹.

Зірну я на жыта, што ў полі красуе,

      I пыл жыватворчы над С–Рј

Так ціха снуецца, калосьсе цалуе

      Любоўным дыханьнем сваім.

Ды ўздымецца вецер і злосна павее,

      Пагоніць той пыл РЅР° лясы.

І ў жыцьці часьцютка ня мала гібее

      Такой жыватворчай красы.

Сталетняе дрэва. Раскошна галіны

      РЈ зелень убрала РІСЏСЃРЅР°,

І горда гамоняць яго верхавіны,

      Р† Сћ гомане радасьць чутна.

А восень надыдзе, і лісьце жалобна

      РќР° РґРѕР» амярцьвелы спадзе.

І моладасьць наша тым лісьцям падобна, –

      РЇРє лісьце, СЏРЅР° адцьвіце.

Вось ціха сьняжынкі ў адлігу лятаюць,

      РќС–Р±С‹ матылёчкі Сћ маі,

Падуць і растануць, навек прападаюць,

      РЇРє СЂРѕСЃРєР° РІСЏСЃРЅРѕСЋ Сћ гаі.

I ты, чалавеча, як сьнег у адлігу:

      Упаў С– сканаў, С– РЅСЏРјР°.

З трывогай глядзіш ты ў адвечную кнігу,

      I душу агортвае цьма.