На зямлю сырую

Ціха ночка пала.

Бляскам-дрыгаценьнем

Зорка замігала.

Адзінокі месяц

Выплывае з хмары,

На зямлю, на неба

Сходзяць яго чары.

Зь цёмнай высі-багны

Ўжо глядзяць Стажары,

Пояс дыяментны

Ткуць нябёс абшары.

Лёгкімі шаўкамі

Леглі ў небе хмаркі,

I скрозь іх шчасьліва

Зоркі бляск льюць яркі.

Ох, нашто ты, ночка,

Так прыгожа-міла?

Колькі ў сэрцы думак

Ты мне абудзіла!

О, нашто пра волю

Голас твой сьпявае,

Калі маё сэрца

Волечкі ня мае?

Ой, ня кліч ты, ночка,

На прастор і волю,

Бо заплача сэрца

І душа ад болю!

Ночка-чараўніца!

Як ты ціха, міла!

Як ты многа думак

Ў сэрцы абудзіла!