Дзе б ні быў я, што б ні думаў, –

      РўС‹ СћСЃСЋРґС‹ СЃР° РјРЅРѕСЋ

I мне сьвеціш у тэй цемры

      Яснаю зарою;

А ў часіны злой нядолі

      Смутак разганяеш,

Тугу, гора і журботу

      РўС‹ РјРЅРµ сунімаеш.

Толькі ж леглі паміж намі

      Берагі крутыя,

Нам пуцінкі завалілі

      Камяні ліхія...

Згодна ў полі ўдоўж дарогі

      Каляінкі ўюцца,

Ды ніколі між сабою

      РЇРЅС‹ РЅРµ сальюцца.