За гарою дудка грае,

Як бы плача ў цішыне,

І на сэрца навявае

Ціхі жаль і смутак мне.

І гаворыць песьняй тою:

«Я – сьляза твае душы,

Што часінаю ліхою

Ўзгадавалася ў цішы.

І упала адзінока,

Як ты долю праклінаў;

Я – той крык, што ты глыбока

Ў сваім сэрцы пахаваў;

Я – плач ветру на прасторы;

Я – пакутны, горкі сьпеў;

Я – няведамае гора;

Я – нявыказаны гнеў...»

Грае дудка, вымаўляе,

Плача дробнаю сьлязой

І ціхутка замірае

Дзесь у полі за гарой.