Дагараў дзень, і зьнікалі

Ціха яго блескі,

У зьмярканьні прападалі

Гай і пералескі.

Над раўнінай сьнегавою

Чырваньню пажару,

Як бы стужкай залатою,

Зьзяла ў бляску хмара.

І ўзьняліся, заігралі

Два слупы ад сонца,

Чуць прыметна ў іх дрыжалі

Хмарак валаконцы.

Бляск па небе разьліваўся

Хваляй агнявою.

Я стаяў і любаваўся

Дзіўнаю гульнёю.

І далёка скрозь па полі

Гладзь сьнягоў бялела.

Я глядзеў – душа ж па волі

Плакала і млела.

І ўзьнімаўся дым клубкамі,

Зьлёгку пазлачоны,

І з апошнімі касамі

Зьнік і слуп чырвоны.

І я думаў, што ў ваконцы

Ты, як я, стаяла,

На алошні погляд сонца

Смутна пазірала.