Не крычы пан: «Прэч з дарогі!»

Што з таго, што я мужык?

А ўжо гнуцца, як убогі,

І я, бачыш ты, адвык.

Не адзін ты гонар маеш,

І ў мяне ён трохі ёсьць;

Дык дарма ты, пан, гукаеш –

Я табе больш не «псякосьць».

Мы калісь былі ня тыя,

Панавалі тады вы,

А цяпер гадкі другія –

Спаў ланцуг той векавы,

На якім вы нас трымалі.

Ведай гэта і ня злуй:

Мы вас доўга «шанавалі»,

Цяпер ты нас пашануй.