Я люблю сваё гуменца,

      Крытае саломай,

З гэтай стрэшкай пасівелай,

      Так даўно знаёмай,

З гэтай сошкай, дзе гнязьдзечка

      Ластавачка лепіць...

Добра там ёй: дождж ніколі

      Дзетак РЅРµ зачэпіць!

Дзе пад шчытам павуцінку

      Ветрык хіліць-песьціць

Ды такія байкі бае –

      Галава РЅСЏ зьмесціць!

Дзе саломка з каласінкай,

      Выбіўшыся Р· стрэшкі,

Згайдануцца, засьмяюцца

      Радаснай усьмешкай.

А як слаўна адпачыці

      РўСѓС‚ РЅР° РјСЏРєРєС–Рј сене!

Сонца ўзыдзе і рассыпле

      Золатам праменьне.

Па ўсяму гумне скрозь шчылін,

      Праз страху Р·-пад шчыта,

Бы разьвесіць тая ткаха

      Залатыя ніты.

Зашчабеча над гнязьдзечкам

      Ластаўка зычліва.

За гуменцам ціха шэпча

      Каласамі РЅС–РІР°.

Як бы кліча яна жнеек

      РђР±Рѕ просіць косак.

Ўсё мне кажа тут пра жыцьце

      Родных сёл С– вёсак.

Добра мне тут, мне тут міла,

      Р РѕРґРЅР° СћСЃС‘ С– блізка.

Тут хлябок мой, мая хата

      Р† мая калыска.