Край лясоў, край балот

І туманаў гнілых!

Хоць і бедна ў табе,

Хоць у лозах тваіх

      Вецер жудасна ўвосень шуміць,

А ўсё міл ты мне... Чым?

Я ня ведаю сам,

А твой вобраз маім

Прыглядзеўся вачам,

      Да цябе маё сэрца ляжыць.

Я люблю твой прастор,

Гмах шырокі балот,

Дзе бубняць бугаі,

Дзе красуе чарот

      Р† РґР·Рµ травы, СЏРє РјРѕСЂР°, ляглі.

Калі лес там, дык лес:

Можна тыдзень дыбаць;

А прастор, дык прастор –

І канца не відаць,

      РќРµ ахопіш, РЅСЏ зьмерыш зямлі.

Я люблю твой спакой,

Яснасьць ціхіх дзянькоў,

Залаценькі убор,

Тую чырвань лясоў,

      Што РЅР° сонцы увосень гарыць.

Я далёка цяпер

Ад палескіх раўнін,

А люблю ж я той край,

Бы яго родны сын,

      Р† РїР° С–Рј маё сэрца баліць.