Гэй, чулыя сэрцамі Гэй, душы жывыя!

      Ідзіце РІС‹ долю каваць!

У вас жа ёсьць сілы яшчэ маладыя,

      РЈ вас жа ёсьць крыльлі лятаць!

Але сьцеражыся: балотная бросьня

      Іх кожную хвілю сачыць,

А гнільлю зацягне – душа не ўваскросьне,

      Ўгару над зямлёй РЅРµ ўзьляціць,

Вы чуеце хваляў жывых набяганьне?

      Прыгледзьцеся: новыя РґРЅС–

На нас пазіраюць у іскрах сьвітаньня,

      Р† сьвецяць РґСЂСѓРіС–СЏ агні.

Сьпяшайцеся, брацьці, расою халоднай

      Ваш твар выразьлівы абмыць

І дух той гаючы палёў, нівы роднай

      РЈ РіСЂСѓРґР·С– чым больш захапіць.

Але памятайце – на вашым сумленьні

      РќСЏ сплачаны РґРѕСћРі векавы:

То доўг прад народам, то доўг разуменьня,

      РЇРєРѕРµ зачэрпалі РІС‹

З народнага скарбу душы самабытнай

      Р† скарбу СЏРіРѕ мазалёў:

То ён, працавік наш, то ён, старажытны,

      РќР° РіРѕСЂСѓ вас моўчкі узьвёў.

Гадуе вас поле, што золатам зьзяе

      РџСЏСЃРєРѕСћ, неўраджайных РїСЏСЃРєРѕСћ,

Вас корміць сярмяга, што долі ня знае,

      РќСЏ ведае ласкі братоў.

Ідзіце ж к народу, як добрыя дзеці,

      Ідзіце, злучайце СЏРіРѕ

І горкую праўду у вочы скажэце,

      Чаго ён гаруе, чаго?