Што за ноч! Што за ціш!

      Змоўклі травы, краскі.

Усплыў месячык на ўзвыш

      Баяць сьвету казкі.

Неба слухае той сказ,

      Хмаркі РЅРµ схіснуцца,

Толькі зоркі раз-параз

      Ціха усьміхнуцца.

Каб сказальніка свайго

      Пахваліць СЏРє трэба,

Нават зьнічкі ў чэсьць яго

      Асьвятляюць неба.

А ён, смутны вартаўнік

      Цёмных шатаў ночы,

Засаромеўся, і зьнік

      Бляск СЏРіРѕ сірочы,

Зьнік у рунях і ў шаўкох

      Хмарачак маўклівых,

І гусьцей на землю зьлёг

      Гэты Р·РјСЂРѕРє імглівы.