Шапнуў ён: «Мілая, ну глянь, хоць разік глянь!»
Яму з дакорам я прамовіла: «Адстань!»
А ён са мной астаўся.
За рукі ўзяў мяне, у вочы мне зірнуў.
«Пакінь!» – сказала я. Ён вокам не змаргнуў
І толькі пасьміхаўся.
Да вуха мне прыпаў, крануўшыся шчакі.
Абурана сказала я: «Ах, стыд які!»
Ды стыд яму ня стаўся.
Ён кветачкаю мне аздобіў валасы.
«Якая ж мне карысьць ад гэтае красы?»
І тут ён не крануўся.
І зьняўшы мой вянок, пайшоў ад мяне проч.
Я плачу, думаю аб ім і дзень, і ноч –
Ах, хай бы ён вярнуўся!
