У залатой калясцы сонца

Вандруе зноў у сьвет дзянёк,

Ня зьмеран шлях яго бясконцы,

Завіты ў сонечны вянок.

Замерлі горы ў тонкай сіні,

Глядзіць, як Бог зямлі, Эльбрус,

І патыхае сном пустыні

Яго засьнежаны абрус.

Маўклівы горы, дзіка-немы,

Ня жывяць мысьлі іх чала,

І вісьне тут адвечнай дрэмы,

Як сум хаўтурнага стала.