Між ніў дарожкаю сьляпою

Іду я мернаю ступою

      Р† разглядаюся РєСЂСѓРіРѕРј.

Пад ясна-сіняю страхою

Чыеюсь дбалаю рукою

      Збудован РјРЅРµ прасторны РґРѕРј.

Утульна ў ім, дабра ў ім поўна,

І ўсюды мудрасьці бязмоўнай

      Р’С–РґРЅР° спрадвечная пячаць.

На ветравеях, нібы воўна,

Плывуць хмурынкі так чароўна.

      Чаго плывуць? РљСѓРґС‹? – Маўчаць.

Унь там рачулка срэбрам літым

Бяжыць па жалобе размытым

      Р† цэлы сьвет жыцьця РЅСЏСЃРµ,

А луг зялёным аксамітам,

Вянкамі кветак апавіты,

      Разьлёгся Сћ роскашы-красе.

Дубы, сябры мае самоты,

У высі неба мкнуць узьлёты,

      РЎСѓРєС– раскінуўшы вакол.

А колькі згоды і пяшчоты

У тых пяскох, што пазалотай

      Ускрай баркоў ляглі РЅР° РґРѕР»!

Як многа волі і разгону!

Як многа песень, шуму, звону,

      Дзе РЅС– паслухай, РЅС– Р·С–СЂРЅС–!

Свае тут звычаі, законы,

У кожнай песьні свае тоны

      Р† СЃРІРѕР№ адбітак глыбіні.

Іду я, дом свой аглядаю

Ды сам з сабою разважаю,

      Рђ РЅР° душы такі спакой!

І песьня нейкая жывая

У дружны тон адзін сьпявае

      Р† Р· гэтым небам С– зямлёй.