Немалую дарогу прайшлі мы

Па чужой і па роднай зямлі.

Адыходзілі вёсны і зімы,

І гады за гадамі плылі.

Шмат снавалі мы кросен шаўковых

З нашых думак-лятунак і мар;

Сустракалі нас ветла дубровы,

І лясы нам давалі свой дар.

Па-над рэчкай у лузе квяцістым

Мы хадзілі, бывала, ня раз;

Векавыя дубы жоўтым лістам

Навявалі няўцямны нам сказ.

Жураўлі праляталі над полем,

Забіраючы лета з сабой,

Ды пагуліваў вецер на волі

Зь неакрэсьленай ціхай журбой.

Эх, ды дзе не ляжалі пуціны!

Хіба можна іх зьмераць, зьлічыць?

Пакідалі мы дзьве каляіны,

Але песьня адна ў іх гучыць.

Аб той песьні, што сэрца мне поўніць,

Аб табе, кім жыву я заўжды,

Я хачу, мілы друг мой, напомніць,

Прыгадаўшы былыя гады.