Падбіўся ў дарозе ты, дружа,

І вочы пагасьлі твае.

У шуме жыцьцёвае сьцюжы

Байца-песьняра не стае.

      РЎСЊРїС– спакойна, спачывай –

      РќРµ забудзе цябе край.

Ня суджана, знаць, табе, браце,

На родныя гоні зірнуць

І ў нашай разбуранай хаце

Народ да работы гукнуць.

      РЎСЊРїС–, РјРѕР№ дружа, спачывай –

      РќРµ забудзе цябе край.

Пакончыўшы зь дзікай ардою,

З варожаю цемрай і злом,

Мы ўспомнім усёй грамадою

Цябе за жалобным сталом.

      РЎСЊРїС–, РјРѕР№ браце, спачывай –

      РќРµ забудзе цябе край.

Успомнім як лепшага сына,

Аддаўшага дар песьняра

Народу і роднай краіне,

Дар яркі, як золак-зара.

      РЎСЊРїС–, саколю, спачывай –

      РќРµ забудзе цябе край.

Шмат сьцежак з табою прайшлі мы,

Адзін пракладаючы сьлед,

І слухалі голас радзімы,

Каб несьці той голас у сьвет.

      РЎСЊРїС–, баяне, спачывай –

      РќРµ забудзе цябе край.

І вось абарваліся ніці –

Сышоў ты на вечны спакой,

Буйнейшы наш колас у жыце,

Наш дуб лугавы над ракой.

      РЎСЊРїС–, гусьляру, спачывай –

      РќРµ забудзе цябе край.

Парваліся струны, разьбіты

Цудоўныя гусьлі твае,

Краіна жалобай спавіта –

Байца-песьняра не стае.

      РЎСЊРїС– спакойна, спачывай –

      РќРµ забудзе цябе край.