Травы пажоўклі. Падаюць лісьці,
Туліцца вецер шчыльней да зямлі.
Шэпча ён кветкам: «Годзе вам цьвісьці!»
Лесу ён кажа: «Спачынь, задрамлі!»
Вецер, мой дружа, чую намёкі,
Хочаш і мне ты на вуха сказаць:
Блізка твой вечар, шлях недалёкі, –
Вузел апошні пара завязаць.
Вецер, мой браце, слухаць мне горка
Весьці такія, што ты мне прынёс.
Хочацца верыць – выплыве зорка,
Выб’ецца з хмары на роўнядзь нябёс.
Можа, я хворы, стомлен дарогай,
Цяжкай развагай прыгнечан, прыбіт, –
Спраўлюся, дружа, з млявай зьнямогай,
Будзе яшчэ плыць ён, мой плыт.
Ціхай дрымотай змораны горы,
Тоне ў сінечы арэхавы гай.
Годзе вас слухаць, сэрца дакоры,
Сэрца ж ня хоча сказаці: «Бывай!»
