Прыйшоў мой час падацца далей,
А ў сэрцы смутак, неспакой:
Я разлучаюся з той хваляй,
Што сагравала цеплынёй,
Жывіла добрыя парывы
І аздабляла мае дні.
Я ёй скажу, як друг зычлівы:
«Плыві на яснай глыбіні!»
Мне цяжка-цяжка, горка-горка,
Калі падумаю, што я
Ня стрэну больш Вас, мая зорка,
Вясна апошняя мая!
Што ж мне сказаць на разьвітаньне
Прад тым, як рушыць у свой край?
Скажу – сагрэй мой час зьмярканьня
І аб сабе мне весьць падай.
