Шмат думак снуецца ў дарозе

Пад стук аднастайны калёс...

Пустэля. Ні хвой, ні бяроз,

А стэп замлявае ў зьнямозе.

Мой друг дарагі! Што скажу я?

Прызнаюся проста: пра Вас

Я думаў, гадаў, і ня раз.

Вітаў я зямельку чужую,

Вітаў я і тыя куточкі,

Што Вас узрасьцілі ў красе,

І Вашы парывы, і радасьці ўсе,

І добрыя дні Вашы й ночкі.

І сумна было мне: нічога,

Нічога ж ня ведаў, дзе Вы,

І думкі ня йшлі з галавы –

Дзе ж Ваша праходзіць дарога?

Няўжо ж не сустрэну ніколі

Ні ў гэтым, ні ў іншым краю

Вясну маладую маю,

Што ў ценю прыкрылі таполі?

Няўжо ж у садочку вішнёвым,

Дзе Вы апявалі вясну,

Я болей на Вас не зірну,

Ня ўчую ўжо Вашага слова?

І раптам – адкуль невядома –

Мільгнулася думка-страла:

Дзевятага згледжу арла –

І друга застану я дома.

Быць можа, наіўнаю, сьмешнай

Пакажацца Вам варажба,

Ды ў ёй гаварыла журба

Душы маёй стомленай, грэшнай.

І от – прасьвятліліся вочы...

Арол сьветлакрылы! Арлу

Прыношу я чэсьць і хвалу

За тое, што мне напрарочыў.