Я радасьці большай ня ведаў бы ў сьвеце,

      Каб толькі была ты здарова.

Ачуньвай жа, зорка, ачуньвай, мой квеце,

      Пачуй маё шчырае слова!

Вясна пазірае з высокага неба,

      РЈ сонцавых косах іскрыцца.

З-пад сьнегу выходзіць зьнямелая глеба,

      Расплюшчвае вочы крыніца.

І хата ўжо блізка, і лес наш духмяны

      Пах смолак зычліва струменіць.

Няхай жа загояцца болі і раны

      Р† сыдуць панурыя цені.

Вясна расчыняе наўсьцяж аканіцы

      Р† сьцеле РЅР° РґРѕР» аксаміты.

Зачэрпвай жа сілы з гаючай крыніцы,

      Р—СЊ зямлі нашай, горам спавітай!

Распусьціцца лісьце на белай бярозе,

      Р† ляжа прад намі шлях РЅРѕРІС‹.

Дык рана яшчэ прыставаць у дарозе,

      РќСЏ СћСЃРµ нашы сказаны словы.

Я радасьці большай ня ведаў бы ў сьвеце,

      Каб толькі была ты здарова.

Ачуньвай жа, зорка, ачуньвай, мой квеце,

      Пачуй маё шчырае слова!