Ты прыстаеш, вандроўнік, у дарозе?

      РќСѓ, што Р¶?! Прысядзь, спачынь

      Ды вокам даль акінь,

Твой скончан шлях, і ты ўжо на парозе.

Было ўсяго за часы вандраваньня:

      Р† Р±СѓСЂ, С– навальніц,

      Р† радасных РґР·СЏРЅСЊРЅС–С†,

Нягаданых відовішч і спатканьняў.

І шмат зьбіраў ты скарбаў невідомых

      Р—СЊ людскіх сардэц С– РґСѓС€,

      Р— палёў сваіх С– пушч,

І нёс ты іх к свайму прытулку-дому.

А з скарбаў тых, як ткач зь ніцей суровых,

      Тканіну ткаў сваю –

      Ці Сћ лесе, ці Сћ гаю,

Ці ў шуме ніў, ці ў зацішных дубровах.

Ня ўсё ж дабро, набытае гадамі,

      Сабранае трудом,

      Данёс Сѓ СЃРІРѕР№ РґРѕРј:

Шмат зьнішчана халоднымі вятрамі!

Не аднавіць яго, бо часу мала, –

      РќСЏ вернеш сваіх страт!

      РќСЏ падай духам, брат,

І новы скарб зьбірай старанна, дбала.

Ідзі з жыцьцём, вандроўнік, нага ў ногу,

      Бо шмат ёсьць маладых

      Вандроўнікаў такіх, –

Благаславі ты іх у пуць-дарогу!