Расьсеяла сонца, як сейбіт зярняты,

      Бліскучыя С–СЃРєСЂС‹ сьвятла.

      Рђ сэрца Р¶ так хоча цяпла,

Утулку і ласкі загубленай хаты.

Імкнецца душа мая ў марах крылатых

      РўСѓРґС‹, РґР·Рµ сінеча лягла;

Дзе неба, бы тая хрустальная чаша,

      Спадае РЅР° бераг зямлі;

      Дзе Сћ сонцы лес песьціць камлі;

Дзе гоману поўна кузурак і пташак;

Дзе грэецца поле і рослая паша

      Р† гай выступае ўдалі.

Хачу я прастору і яснасьці чыстай,

      РЇ прагну самотных хвілін

      РЎСЏСЂРѕРґ сасьнякоў, лугавін,

Дзе песьні гайдаюцца ў хвалі празрыстай,

Дзе ўсё так спакойна і так урачыста,

      Рђ ты разважаеш адзін

І роўным дыханьнем п’еш слодыч спакою,

      Адкінуўшы болі турбот,

      Р† марам даеш ты палёт...

Я ў сэрцы вітаю дубы над ракою,

І ціхія вёскі, і мілую хвою,

      Вітаю цябе, РјРѕР№ народ!